Μέλλουσες μανούλες,δεν είστε μόνες.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου τρία χρόνια,όταν είδα αυτές τις υπέροχες δύο ροζ γραμμές. 

Θυμάμαι οτι δεν είχα ακόμη καθυστέρηση,είχα απλά αυτό το "ένστικτο".

Με την β χοριακη επιβεβαιώθηκε και η εγκυμοσύνη μου. Είχα τόσο ανάμεικτα συναισθήματα,γιατί ξεκινούσε η μητρότητα. Ήμουν φοβισμένη,δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω,ήμουν μόλις 20 χρονών.

Οι μέρες πέρασαν και έφτασε η ώρα για τον πρώτο υπέρηχο...Ήμουν 7 εβδομάδων και το μόνο που είδα ήταν μια πολύ μικρή κουκίδα,αυτό ήταν το μωρό μου. 

Την επόμενη βδομάδα,ξανά για υπέρηχο...ακούσαμε την καρδιά της που χτυπούσε πάρα πολύ δυνατά,δεν θα τον ξέχασω ποτέ αυτόν τον ήχο.

Οι εβδομάδες περνούσαν και η κοιλίτσα άρχισε να φαίνεται από νωρίς.

Ένα μεσημέρι όμως ήταν η πρώτη φορά που τρόμαξα,είχα βγάλει λίγο αίμα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έχασα το μωρό.

Επισκέφτηκα το νοσοκομείο,μετα απο συμβουλή του γιατρού μου. Είδαμε ότι το μωρό είναι καλά,αλλά διαγνώστηκα με χαμηλό πλακούντα. Έκανα 6 μέρες εισαγωγή,μέχρι να κάνουμε την φαρμακευτική αγωγή. Μετά το εξιτήριο μου,η πρώτη μου επίσκεψη ήταν στον γιατρό μου,ο οποίος και μου είπε ακινησία και χάπια. Το στενάχωρο ήταν,ότι αν ο πλακούντα δεν ανέβαινε θα γεννουσα με καισαρική,κάτι το οποίο δεν ήθελα.

Όταν πλέον έφτασα 3 μηνών,έφτασε και η ώρα για τον πρώτο μου μεγάλο υπέρηχο. Ένας κρίσιμος υπέρηχος,διότι εκεί θα φαινόταν αν ανέβηκε τελικά ο πλακουντας. Η μικρή μου Σοφία μου έδωσε τύχη γιατί τελικά όλα ήταν καλά,είχα χαρεί πάρα πολύ με αυτό το νέο. Το δεύτερο νέο ήταν ότι το μωρό μας είναι κορίτσι. 

Οι μέρες συνέχισαν να περνάνε,αλλά οι περιπέτειες μου δεν τελείωσαν. 

21 εβδομάδων,ξανά βλέπω αίμα...πήγα απευθείας στο νοσοκομείο. Διάγνωση "ανοιχτός και κοντός τράχηλος". Άλλες 7 μέρες εισαγωγή.

 Βγαίνω από το νοσοκομείο και ακριβώς 26 εβδομάδων ξανά κάνω εισαγωγή,διότι ο τράχηλος συνέχισε να ανοίγει. Οι γιατροί συζητούσαν για περιδεση. 

Το χειρότερο από όλα ήταν τα λόγια μιας νοσοκόμας,που με είπε "μπορεί να γεννήσεις και το παιδί σου δεν θα είναι βιώσιμο".

Ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά...έμεινα μέσα άλλες 7 μέρες,δεν έκανα περιδεση αλλά ήμουν σε πλήρη ακινησία,μόνο για μπάνιο σηκωνομουν. 

Ο γιατρός μου θυμάμαι με έλεγε "Κατερίνα μου,να πάρουμε όσες περισσότερες βδομάδες μπορούμε,να φτάσουμε τουλάχιστον τις 33 για να μην έχουμε κανένα πρόβλημα". Το πόση στεναχώρια και το τι άγχος είχα μέχρι να φτάσω τις 33 εβδομάδες δεν μπορώ να το περιγράψω.

Και όμως τα κατάφερα,έφτασα Όχι απλά τις 33 εβδομάδες,αλλά τις 39 ακριβώς.

30 Δεκεμβρίου και ώρα 03:00μ.μ με πιάνουν οι πόνοι και τρέχω απευθείας στο νοσοκομείο. 

Με βάζουν στον καρδιοτοκογραφο και ύστερα από 40 λεπτά μου λένε "συγχαρητήρια,γεννας". Η πρώτη μου αντίδραση ήταν το κλάμα...με έπιασαν τα κλάματα και δεν μπορούσα να ηρεμήσω,εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι όντως θα γεννήσω σήμερα και θα γίνω μαμά...με έπιασε μεγάλος φόβος.

Οι πόνοι είχαν ξεκινήσει ήδη,θυμάμαι ότι έκανα 35 λεπτά να φτάσω στον επάνω όροφο. 

Φάση πρώτη: Αίθουσα οδυνων....ήταν μαρτυρικές αυτές οι ώρες,τσιρίζα από τους πόνους,δεν μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό.. Οι μαιες μου έλεγαν να μην κλαίω,διότι δεν θα έχω δυνάμεις για μετά που θα έπρεπε να σπρώξω,εγώ όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω αλλά ούτε και να πάρω ανάσες,όλα γινόντουσαν αυθόρμητα εκείνη την στιγμή...

Ύστερα από 6 ώρες μου έσπασαν τα νερά και με πήγαν στην αίθουσα τοκετού. Εκεί ξεκινούσε άλλο μαρτύριο...5 λεπτοί πόνοι,να μου λένε "σπρωξε" εγώ να σπρώχνω με όση δύναμη μου απέμεινε...και ξαφνικά ακούω τους γιατρούς να μου λένε "μην σπρώχνεις άλλο,πάρε βαθιές ανασες". Ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όσο εγώ εσπρωχνα,οι παλμοί της κόρης μου έπεφταν. 

Μετά από 3 ολόκληρες ώρες στην αίθουσα τοκετού,μετά από 3 ώρες αγωνίας και πόνου,μου λένε οι γιατροί "σου δίνουμε μια ακόμη ευκαιρία να σπρώξει,αν δεν βγει θα την πάρουμε με βεντουζα ". Μόνο στην ιδέα τρόμαξα πολύ,είπα στον εαυτό μου ότι θα σπρώξω με όλη μου την δυναμη(και ας μην είχα αλλη,αφού ήμουν πολύ εξαντλημένη). 

Φτάνει λοιπόν ο τελευταίος πόνος,μου φωνάζουν να σπρώξω,παίρνω μια βαθιά ανάσα και σπρώχνω όσο πιο δυνατά μπορώ(θυμάμαι ότι κόντευε να μου τελειώσει το οξυγόνο,από την βαθιά ανάσα που πήρα). Και τα κατάφερα,έβγαλα την πανέμορφη μου κόρη 30 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 13:26. 

Όμως η χαρά κράτησε λίγα δευτερόλεπτα,διότι δεν ανεπνεε. Την επανέφεραν οι γιατροί και χτυπήματα στην πλάτη(είχε τυλιχτεί δύο φορές από τον ομφάλιο λώρο και είχε κάνει "κακα" λίγο πριν βγει. Ήταν θαύμα που τα καταφέραμε. 

Την αφησανε ακριβώς 8 δευτερόλεπτα στην αγκαλιά μου,ίσα που πρόλαβα να την μυρίσω,γιατί την πήραν στην ΜΕΝΝ.

Έμεινε 5 ολόκληρες μέρες το μωρό μου εκεί μέσα και εγώ? Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να πηγαίνω δύο φορές την μέρα και να την βλέπω για μια ώρα,με τόσα καλώδια στο σώμα της και με μελανά χέρια από τα τρυπηματα.

Εγώ έμεινα 4 μέρες στο νοσοκομείο,όλοι μου έλεγαν να ξεκουραστώ όσο προλάβω,εγώ δεν μπορούσα,είχα συνέχεια το μυαλό μου στην Σοφία. Θυμάμαι έβαζα κάθε 3 ώρες ξυπνητήρι και έβγαζα όσο γάλα είχα με το θήλαστρο και το πήγαινα στις νοσοκόμες να το δώσουν στο μωρό μου,αφού δεν μπορούσα να την θηλασω εκεί μέσα. Ύστερα από 5 μέρες όμως το μωρό μου το πήρα αγκαλιά και αυτήν την φορά όχι για μια ώρα,πηγαίναμε επιτέλους στο σπίτι μας,γεμάτες υγεία και αγάπη.

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας είπα την ιστορία μου....

Το μήνυμα που θέλω απλά να μεταδώσω είναι "όσες μέλλουσες μανούλες έχετε και εσείς επιπλοκές στην εγκυμοσύνη σας και νιώθετε φόβο,θέλω να σας πω να έχετε πίστη,κουράγιο και υπομονή...Όλα θα πάνε καλά,να μην φοβάστε και να είστε δυνατές,γιατί η μάνα είναι γεννημένη για να αντέχει τα δύσκολα".

Σας ευχαριστώ που ακούσατε την ιστορία μου,εύχομαι να σας δώσει κουράγιο και δύναμη και αύριο να ξυπνήσετε ακόμη πιο δυνατές!